Ostatnio na portalach społecznościowych wpadłam na taki humorystyczno-prześmiewczy filmik rozprawiający o tym, czy kobieta jest człowiekiem. Filmik, choć zabarwiony sporą dawką humoru, skłonił mnie do refleksji nad tym, jak język, którym się posługujemy na co dzień, pełen jest zaskakujących, a czasem wręcz absurdalnych konstrukcji. Zaintrygowana tą lingwistyczną grą słów, postanowiłam zgłębić temat i przyjrzeć się bliżej, jak nasze słowa kształtują postrzeganie rzeczywistości – zwłaszcza w kontekście różnic płciowych. Czy nasz język, z jego wszystkimi niuansami, może rzeczywiście rzucić nowe światło na to, jak postrzegamy kobiety i mężczyzn? Przygotujcie się na podróż przez meandry polszczyzny, która obfituje w zaskakujące zbieżności i rozbieżności. Zastanówmy się zatem, czy kobieta może być człowiekiem, skoro lingwistyka płata nam takie figle?

Weźmy pod lupę kilka przykładów, które mogą rozwiać wszelkie wątpliwości… albo i nie. Polak to człowiek, ale Polka? To przecież taniec! Można by rzec, że tańczy jak szalona z naszymi oczekiwaniami. A co z Finem, który jest człowiekiem, podczas gdy Finka to nóż? Czyżby kobiety były ostrzejsze od mężczyzn?

Nie zapomnijmy o ziemianinie, który żyje i działa wśród nas, podczas gdy ziemianka to urokliwa chatka, może nawet ukryta hobbitów nora. Węgier przemierza Węgry, a węgierka? To śliwka, która najwyraźniej nie potrzebuje paszportu, by przekraczać granice smaku.

Przejdźmy dalej. Graham to człowiek, być może pisarz, ale jego żeński odpowiednik, grahamka, to zwykła bułka. Czy to nie świadczy o dietetycznych upodobaniach naszego języka? Anglik to dżentelmen w cylindrze, a angielka? Długa bułka, która najwyraźniej nie miała szansy wyrazić swoich literackich aspiracji.

A co z Kanadyjczykiem, który jest człowiekiem, a kanadyjka to kajak? Czy to implikuje, że kobiety mają lepszą flotację? I bądźmy szczerzy, estońska e-stonka to cybernetyczny pasożyt, a Estończyk? Pewnie zastanawia się, jak to możliwe, że jego żeński odpowiednik preferuje cyfrowe ziemniaki.

Przyjrzyjmy się Hiszpanowi, człowiekowi pełnemu pasji, podczas gdy hiszpanka to grypa. Czy to oznacza, że kobiety mają moc infekowania nas swoją energią? Amerykanin dumnie stoi obok amerykanki, ale tu zaskoczenie – to mebel. Może to metafora komfortu i wsparcia, jakie kobiety oferują w naszym życiu?

Zabawnie robi się również, gdy przywołamy Napoleona, wielkiego człowieka, w kontraście do napoleonki, która jest… ciastkiem. Czyż nie jest to dowód na to, że kobiety są słodsze?

Możemy tak wymieniać bez końca, od cesarzy po literatów, od marynarzy po szoferów, gdzie ich żeńskie odpowiedniki zmieniają się w zabiegi chirurgiczne, szklaneczki, czy części garderoby. Ale czy to wszystko nie dowodzi, że kobieta jest człowiekiem? Oczywiście, że tak! Tylko nasz język, z jego kaprysami i zaskakującymi zwrotami, lubi ubierać te oczywistości w barwne metafory i nieoczekiwane znaczenia.

Tak więc, mimo że polka to taniec, a szwedka zwykła kurtka, nie dajmy się zwieść. Wspomniany na samym początku filmik, choć przesiąknięty humorem, rzeczywiście rzuca światło na to, jak łatwo można się zagubić w meandrach języka i jego zaskakujących konstrukcjach. Kobiety są nie tylko „człowiekami”, ale także nieodłącznym, dynamicznym i niezastąpionym elementem naszej rzeczywistości, niezależnie od tego, jak zawiłe mogą być językowe kompozycje. Filmik ten, chociaż przygotowany z nutą humoru, nieco prześmiewczy, skłania do głębszej refleksji nad językiem, którego używamy, i przypomina nam, że słowa mają moc kształtowania naszej percepcji świata.

W końcu, w świecie słów i znaczeń, to właśnie różnorodność nadaje życiu smak, a kobiety… cóż, one sprawiają, że jest ono warte degustacji! Niech więc ta zabawna, a zarazem przemyślana refleksja służy jako przypomnienie, że język, pomimo swojej figlarnej tendencji do wprowadzania w błąd, stanowi potężne narzędzie, mające zdolność ujawniania bogactwa ludzkiej różnorodności. Niezależnie od tego, jakiego słowo użyjemy, ważne, aby pamiętać o szacunku i docenieniu każdej osoby, niezależnie od tego, jak ją nazwiemy.